Zal ik even het gasfornuis schoonmaken moe? Nee, dat is niet nodig. Ik wil niet dat je dat doet. Kom gezellig bij me zitten, dat is veel belangrijker voor mij! Daar ging ik met mijn goede gedrag toch even de mist in.
Mijn schoonmoeder is 100 jaar, woont op zichzelf en kookt dagelijks voor haar zoon en zichzelf. Dat gaat prima, ze helpen elkaar. Ik kwam op bezoek en ging koffie zetten. Mijn blik viel op het fornuis, niet echt schoon in mijn ogen. Dat heeft even een flinke schoonmaakbeurt nodig dacht ik. Dat wil ik wel voor haar doen ik ben er nu toch.
“Zal ik het fornuis en de koelkast schoonmaken?” riep ik goedbedoeld uit de keuken, met een poetsdoek in de aanslag.
“NEE!” klonk het resoluut uit de kamer, dat wil ik absoluut niet hebben dat jij dat gaat schoonmaken.
“Maar het is zo gebeurt” riep ik, “ik doe het wel even”.
“Hester ik wil het niet hebben” riep ze, ze klonk boos.
Lopend naar de kamer vertelde ik dat ik het geen probleem vond om het te doen.
“Nou ik wel”, zei ze, “ik wil liever dat je bij me komt zitten en dan praten we lekker bij. Je komt niet vaak en als je er bent wil ik van je aanwezigheid genieten”.
Ik kreeg het warm en kleurde, ze zag het niet. In mijn werk heb ik het over dat oprechte aandacht voor de oudere essentieel is, aansluiten bij de behoefte en luisteren. Dat is precies wat ik niet deed. En ik kreeg het genadeloos terug. Oei!
Vervult van trots op haar, ben ik gaan zitten en heeft ze me de mooiste verhalen verteld! En de keuken? Mijn norm heb ik losgelaten, ze is gelukkig en dat is wat telt.
Hester